Waar begin ik deze blog? Bij het moment op donderdagavond dat ik las dat Abdi Wellie Ahmed was omgekomen bij een schietpartij in de Keniaanse stad Garissa? Of het moment dat mijn collega me vertelde dat ze hem goed kende? Schrijf ik hier een in memoriam over zijn leven of mijn vragen aan God? Begin ik met een oproep tot gebed voor zijn vrouw Hellen en drie kinderen die hij achterlaat?
Ik weet niet wat de toedracht is geweest van de moord. Ik weet alleen dat Abdi een broeder is die nu tot in eeuwigheid bij God mag zijn. Hij heeft de goede strijd gestreden en volgehouden. Hij heeft de kroon ontvangen die God hem heeft beloofd. Maar moest zijn leven afgelopen donderdag nu zo tragisch en zo vroeg eindigen?
Abdi was een Somalische volgeling van Jezus. In 1990 leerde hij Hem kennen en hij besloot Hem te volgen. Hij wist ook dat die beslissing hem op een dag zijn leven zou kunnen kosten. Een vriend uit Mogadishu omschrijft Abdi als een ‘onbevreesde evangelist, voorganger en begaafde zanger’. Hij heeft al eens eerder de dood in de ogen gekeken. Toen hij een aantal jaar geleden naar Somaliland wilde gaan om christenen te bezoeken en te bemoedigen, hield de douane hem aan, ondanks dat hij de juiste papieren had. Hij werd geslagen. “Ze wilden dat ik mijn geloof af zou zweren, anders zouden ze me vermoorden. Ik weigerde. Ze waren onmenselijk”, zei Abdi destijds.
Donderdag wachtten terroristische rebellen Abdi en een andere christen, Ibrahim Makunyi, op. Beide mannen werden neergeschoten. Abdi stierf ter plaatse. Ibrahim werd zwaargewond naar de intensive care gebracht. Hij is inmiddels buiten levensgevaar.
Afgelopen week had ik conferentie met collega’s die net als ik verantwoordelijk zijn voor het verzamelen van verhalen uit de Vervolgde Kerk. De meesten van ons weten wat het is om met lijden geconfronteerd te worden. Maar soms komt het zo dichtbij, hakt het er zo in, dat je even niet meer weet wat je moet bidden. Dan vraag je God alleen maar om troost en ontferming.
En nu, drie dagen later, is er een vraag die ik maar niet uit mijn hoofd krijg. Ik denk dat het een vraag is van God. Is dit een tragedie? Ja, het verlies van dit familielid is uiterst pijnlijk. Maar is het een tragedie als een christen zijn leven geeft voor zijn Heer? Dietrich Bonhoeffer schreef ooit eens: ‘When Christ calls a man, He bids him to come and die’ (Als Christus een man roept, vraagt Hij hem om te komen en te sterven). Van de twaalf apostelen stierven er elf een gewelddadige dood. En als Jezus, vlak voor Zijn hemelvaart, Petrus erop wijst dat hij gaat sterven (Johannes 21) voegt de schrijver van het evangelie er aan toe dat Petrus zal sterven tot eer van God. Petrus liet in zijn dood zien dat Jezus meer waard was dan het leven.
Dat geldt ook voor Abdi. Donderdag gingen de poorten van de hemel voor hem open en zag hij eindelijk in alle heerlijkheid en schoonheid de Man die hem in 1990 voor het eerst riep om Hem te volgen. 23 jaar later volgde de beloning. Maar wat is het moeilijk voor zijn gezin. En wat is het moeilijk voor de christenen in Somalie en voor ons bij Open Doors om hem te moeten missen. We kunnen ons alleen vasthouden aan Jezus’ belofte dat Hij ooit zal terugkomen. Hij zal Abdi meenemen.
Geef een reactie