Een tijdje geleden kwam ik erachter dat enkele vrouwen die ik heb ontmoet, in de gevangenis zijn beland. Ze moeten een straf van enkele jaren uitzitten. Een van hen had al eens eerder gevangen gezeten toen ik haar ontmoette. Toen waren het slechts twee weken. “Ik heb die tijd bijna alleen maar huilend doorgebracht”, zei ze tegen mij.
Sinds ik weet dat zij en anderen gevangen zitten, bid ik vrijwel elke dag voor ze. Soms roep ik het uit tot God. ‘Waarom moeten zij in de gevangenis zitten? Waarom gaat mijn leven vooruit en staat dat van hen stil?’ God antwoordde ook. ‘Waarom denk je dat jouw leven vooruitgaat en dat hun leven stilstaat?’
Zoals ik mijn boek ‘Hoe lees je de Bijbel?’ uitleg, werkt God vaak via vragen. Deze wedervraag veranderde mijn perspectief. God had gelijk. Juist in de gevangenis is God heel dichtbij. Ik heb het zo vaak gehoord van voormalige gevangenen en anderen die moesten lijden voor hun geloof.
Ik bestudeer in mijn persoonlijke tijd met God momenteel de gebeden van Paulus. Daar kunnen we mooie dingen van leren. Zo bidt hij voor de gemeente in Thessalonie (die veel lijden moet meemaken) dat God hen door het lijden heen waardig zal maken. Afgelopen week was ik ook aan het bidden voor de gevangen vrouwen. En ik wilde bidden zoals Paulus. Ik vroeg God of Hij de dames waardig wilde maken, of Hij hen wilde gebruiken. Ik zag hen niet meer als hulpeloze vrouwen in een gemene wereld, maar als kinderen van God onder Zijn bescherming. En plotseling werd ik vervuld met trots. Ik ben trots op mijn zussen in de gevangenis.
Geef een reactie