Vorige week heb ik de film Les Miserables in de bioscoop gezien. Om de een of andere reden heeft dit verhaal me al van kindsaf aan geboeid, terwijl ik het verhaal eigenlijk helemaal niet kende. Het was mooi om deze musical eindelijk eens te kunnen zien. Ik wist niet dat het verhaal zo’n sterk christelijk thema had. De hoofdpersoon probeert wanhopig zijn slechte daden uit te wissen met goede daden (iets wat onmogelijk is, alleen Jezus kan onze zonden verwijderen). In de film probeert ook een groep jonge mensen een revolutie te ontketenen, maar het leger waar ze tegen vechten is oppermachtig.
Een paar dagen voor ik de film zag, schreef ik over twee christenen die onlangs zijn omgekomen in Noord-Korea. Net als de figuren in de film leefden zij in onderdrukking. Hun tochten naar China waren illegaal, hun bijbelstudies en hun geloof ook. Een van deze mannen was in China tot geloof gekomen en teruggekeerd naar Noord-Korea om zijn familie van het geloof te kunnen vertellen. Maar hij was onzeker. Hij wilde meer weten. Bij de grens ging het mis. Noord-Koreaanse soldaten zagen hem en schoten hem neer. De andere man is omgekomen in een concentratiekamp. Over de precieze omstandigheden weten we niets. Alleen dat hij leed onder martelingen, dwangarbeid en chronisch voedseltekort.
Ik weet dat er tussen de 200.000 en 400.000 christenen in het geheim leven in Noord-Korea. Ik weet dat tienduizenden van hen, mannen, vrouwen en kinderen, in gevangenissen en concentratiekampen hun dagen slijten. Maar cijfers werken verdovend. Ze maken ons blind voor het verhaal, de nood. Uitgerekend Joseph Stalin zei: “De dood van een man is een tragedie, de dood van een miljoen een statistiek”. Daarom grijpt het lot van deze twee mannen me zo aan. Wie waren zij? Wat ging er door hen heen toen ze deze wereld verlieten? Weten hun families wel dat ze omgekomen zijn, en hoe en waarom? Vragen waarop we in dit leven geen antwoord krijgen.
Wat weet ik dan wel? Dat God almachtig is, alwetend en liefdevol. “De dood van een mens geeft me geen vreugde”, zegt God in Ezechiel 18:32. Waarom staat Hij het dan toch toe? Waarom dit leed? Omdat we in een gebroken wereld leven, waarin we de vrijheid hebben om te zondigen. Omdat de duivel rondgaat als een briesende leeuw, zoekend naar prooien die hij kan verscheuren. En toch is God almachtig. Met een gedachte van Hem is al het leed geschied en vernieuwt Hij het universum. In Zijn alwetendheid en Zijn liefde doet Hij dat niet. Er zijn nog altijd mensen die gered moeten worden, mensen die zich op een moment in hun leven zullen overgeven aan Jezus Christus.
Het is mijn gebed dat de families van deze twee dappere christenen tot die groep behoren. Ik bid ook dat de mensen die verantwoordelijk zijn voor hun dood tot inkeer komen.
Aan het einde van de film Les Miserables lijken de hoofdfiguren te hebben verloren, maar dan zien we in een glimp van de hemel. Alleen daar, dichtbij God, in de veilige armen van Jezus Christus en omringd door de Heilige Geest, wacht ware vrijheid. Daar zijn we vrij van leed en verdriet.
Geef een reactie