De Duitse predikant Dietrich Bonhoeffer werd op 25 december 1943 wakker op een harde, houten bed. Het was zijn eerste Kerstmis die hij doorbracht in een Nazi-gevangenis met de naam Tegel. Hij zat al negen maanden vast en zou er nog negen maanden doorbrengen voor hij naar een concentratiekamp gebracht zou worden, waar hij uiteindelijk is vermoord.
Bonhoeffer had gehoopt vrij te zijn voor Kerst, maar zijn advocaat bleek onbetrouwbaar. Toch kreeg Kerst juist hier een diepere betekenis voor de nog jonge predikant. “Een gevangeniscel is een goede analogie voor de Adventstijd”, schreef hij aan een vriend. “Men wacht, hoopt, doet dit of dat – uiteindelijk alleen maar verwaarloosbare dingen – de deur is gesloten en kan alleen worden geopend van de buitenkant.”
Totdat God arriveert, is er geen bevrijding van onze zonde. We zitten opgesloten en de deur kan alleen aan de andere kant worden opengemaakt.
Christenen in de gevangenis leren ons ook vandaag de dag nog belangrijke lessen. Dat we niet leven voor deze wereld bijvoorbeeld, maar voor de wereld die komt en dat ons lijden ons verlangen naar God doet nemen. Lees deze emotionele brief van de Iraanse gevangene Farshid Fathi (gericht aan de nabestaanden van de schietpartij in de plaats NewtoN) maar eens:
Aan de vaders en moeders die hun kostbare kinderen zijn verloren in de tragedie in Connecticut, Ik weet echt niet of er woorden zijn in de wereld om jullie te troosten. Welke steun zou behulpzaam zijn voor jullie gebroken hart, en welke hand kan de tranen van jullie wangen vegen? Ik wil alleen maar zeggen: het spijt me zo en jullie zijn in gemijn gebeden. Ik ben ervan overtuig dat deze hoge muren mijn gebeden voor jullie niet kunnen stoppen. Voor deze tragedie plaatsvond, dacht ik aan het lijden dat ik moet doormaken vanwege de Here Jezus Christus. Het moeilijkste is dat ik ver van mijn lieve kinderen ben. Maar als ik me indenk hoe zwaar te verduren jullie pijn is, vergeet ik mijn lijden. Want ik weet dat ik dankzij Gods genade mijn kinderen op zijn laatst in 2017 weer zal zien als ik uit de gevangenis kom. Jullie moeten helaas nog wat langer wachter. Daarom wil ik mijn diepe medeleven voor jullie verlies betonen. Ik geloof dat we in de hemel genoeg tijd met onze dierbare kinderen kunnen doorbrengen. Daar is geen geweer, geen gevangenis en geen pijn. In de hoop op de glorierijke dag, Uw broeder in Christus uit de Iraanse gevangenis,
Farshid Fathi
17 december 2012
‘Kijk naar de komende wereld’
Behnam Berani, een andere voorganger die gevangen zit in Iran, schreef vorig jaar vlak voor Kerst ook een brief. Deze was gericht aan zijn gemeenteleden en is nog steeds relevant (al is het maar omdat hij nog steeds gevangen zit en ziek is). Ook hij moedigt aan naar de komende wereld te kijken:
“Vroeg of laat komt ons verblijf op deze aarde ten einde en zullen we deze wereld met al zijn verleidingen verlaten. Alstublieft, laat geen enkele aardse ‘attractie’ je weerhouden van het aangaan van zoete, christelijke relaties. Zoals de apostelen van Christus het brood braken en het verdeelden onder de vergadering, zo moeten de knechten het geestelijk voedsel ontvangen en het doorgeven aan de mensen van God.”
Berani ervaart veel vreugde in de cel. “Ondanks de druk en moeilijkheden in de gevangenis, ben ik blij dat ik mijn christelijke vreugde met u mag deze delen deze Kerst. En ik weet dat jullie, die heiligen en geestelijke kinderen van God zijn, bekend zijn met de vreugde. Als een dienaar van God sta ik mezelf toe jullie op te roepen blij te zijn. Weet dat alle blijdschap die we hebben op aarde de eerst vrucht is van van de grote vreugde die op ons wacht in de hemel. Oh, lieverds, jullie zijn de vrucht van de Here Jezus Christus pijnen, en jullie zijn door hem voortgebracht. Ik nodig jullie uit om elkaar lief te hebben met de liefde die de Here Jezus in jullie hart heeft geplant. In deze kritieke dagen laat Satan jullie relatie met God en de gelovigen niet aan tasten.”
Met een verwijzing naar Matteus 6 (‘Maak u over geen ding bezorgd, maar zoek eerst het Koninkrijk van God’) moedigt hij ons aan om in deze “kwade dagen” alert te zijn. “Vrees niet voor de economische crisis, die een groot deel van de wereld in zijn greep houdt, vooral Iran. Tegenwoordig zijn we in ons land steeds afhankelijker van buitenlandse goederen. En om die te verkrijgen, hebben we hogere inkomens nodig en hogere inkomens vereisen harder werken. Dit kan leiden tot zorgen bij gelovigen en dienaren om in een verschrikkelijke val te stappen. Jullie dienaren zullen nieuwe excuses vinden om de kwaliteit en het aantal uren van jullie bediening te beperken en te verdrinken in wereldlijke zaken tot je op een punt komt dat het te laat is.
Op dat moment realiseer je dat je al maanden geen bezoek van God meer hebt gehad. Je gebeden zijn verergerd, en jullie boodschappen beinvloeden de luisteraars niet meer omdat ze afhankelijk zijn van je spreekvaardigheid en niet van goddelijke openbaring.”
Berani dringt er op aan dat de Iraanse gelovigen niet bang zijn. “Leer van de mensen uit de verlossingsgeschiedenis in de Bijbel en traceer de mannen en vrouwen die in Gods beloften geloofde onder alle omstandigheden, want zij erfden Gods beloften. Oh mijn broeders en zusters die door de hele Kerk van Iran verspreid zijn, er worden vele tranen voor jullie gelaten. Ik veeg ze af zodat ze niet opvallen. Ze komen bij de pijn van mijn liefde voor jullie vandaan. Hoe goed begrijp ik de woorden van de apostel Paulus gericht aan de kerk: ‘Ik voedde jullie op met tranen’.”
Juist met Kerst zouden christenen thuis bij hun familie moeten zijn. Toch, zo schreef Bonhoeffer aan zijn ouders, is Kerst juist in de gevangenis een echt feest.
Vanuit christelijk perspectief gezien, is Kerst in een gevangeniscel natuurlijk nauwelijks problematisch te noemen. Hoogstwaarschijnlijk vieren velen van ons in dit gebouw een betekenisvollere en authentiekere Kerst dan in plaatsen waar Kerst alleen in naam gevierd wordt. Die misere, verdriet, armoede, eenzaamheid, hulpeloos en schuld betekenen in Gods ogen iets heel anders dan volgens menselijk oordeel; dat God zich keert juist naar die plaatsen waar mensen zich van afkeren; dat Christus is geboren in een stal, omdat er geen plaats voor Hem was in de herberg. Een gevangene begrijpt dit beter dan anderen en voor hem is dit waarlijk goed nieuws. En naar de mate waarin hij dit gelooft, weet hij dat hij is geplaatst in de christelijke gemeenschap, die verder gaat dan de ruimtelijke en tijdsgrenzen, en de gevangenismuren verliezen hun betekenis.
Met diepe dankbaarheid en liefde,
Jullie,
Dietrich
(Bronnen: Desiring God / Present Truth Ministries / Francis Chan)
Meer verhalen lezen over de Vervolgde Kerk? Download het gratis ebook.
Geef een antwoord