‘We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.’ Winston Churchills woorden uitgesproken tijdens de Tweede Wereldoorlog echoën nog steeds over deze wereld. Alleen vechten wij ‘slechts’ vanuit de lucht tegen de zogenaamde Islamitische Staat. Is dat ook waar het probleem ligt? Waarom Islamitische Staat ruim anderhalf jaar nadat het de Iraakse stad Mosul veroverde, nog steeds niet is verslagen?
Ondertussen slaan terroristen toe in Parijs (twee keer dit jaar) en San Bernadino. Het waren niet de eerste aanslagen en zullen ook niet de laatste zijn. Ondanks de bombardementen van geallieerden (Russen meegerekend) in Syrië en Irak verloopt de strategie van IS nog altijd grotendeels volgens plan. Er is meer angst onder Europeanen dan tijdens de Koude Oorlog, vluchtelingenstromen lijken oncontroleerbaar, bij de oorlog in Syrië zijn zoveel partijen betrokken dat niemand nog overzicht heeft en vrede verder weg is dan ooit.
Ons probleem is dat we dachten dat we een hek om Syrië konden zetten, een soort kooi waarin mensen konden vechten en dan zouden we wel zien wie er als winnaar uit naar voren kwam. We zaten er naast. Syrië is ook ons probleem geworden. Maar wie is ‘we’? Met wie identificeer jij je? Met Europa? Met Nederland? Of met de Kerk? Alle drie zijn waarschijnlijk waar, maar we moeten ons het meest met het Lichaam van Christus – met de wereldwijde kerk dus – vereenzelvigen (‘Laten we dus, in de tijd die ons nog rest, voor iedereen het goede doen, vooral voor onze geloofsgenoten – Galaten 6:10).
De taak van de overheid is om ons te beschermen met de middelen die haar is gegeven. Maar wat is de taak van de kerk in de strijd tegen de Islamitische Staat en andere terreurgroeperingen? We kunnen leren van de fouten van de ‘wereld’, fouten die de kerk wellicht ook heeft gemaakt. Geweld wordt beantwoord met bommen, bommen worden beantwoord met aanslagen, aanslagen worden beantwoord met meer bommen. En dan te bedenken dat de diepste wens van de Islamitische Staat een grondoorlog is tegen de machtigste landen op deze aarde, want dan kan de Mahdi (de islamitische Messias) terugkeren. Haat leidt tot meer haat.
Hoe doorbreek je een cyclus van geweld? Met liefde, met vergeving, met verzoening. Te idealistisch? Tot op zekere hoogte wel. Maar kijk eens wat deze moslim zegt:
‘Europeanen die moslims helpen, dat vernietigt het wereldbeeld van de extremisten.’ En: ‘Weet je waar Islamitische extremisten echt niet tegen kunnen? De humane, morele reactie zien van Europa op de vluchtelingencrisis.’
De wereld verklaart IS de oorlog en is trots dat er afgelopen maand een recordaantal bommen is gegooid. Ondertussen zijn de debatten rondom de vluchtelingen hevig. Maar we zien hier bevestigd dat Jezus’ oproep om onze vijanden lief te hebben, voor hen te bidden en hen te zegenen nog steeds waar is.
Naïef? Misschien. Maar zei Jezus niet dat we listig als een slang en onschuldig als een duif moesten zijn? En direct daarvoor zegt Hij zelfs: ‘Ik stuur jullie op pad als schapen onder de wolven.’ (Mat. 10:16) We hoeven geen zelfmoordmissies uit te voeren door naar IS-gebieden te gaan. Door in onze eigen omgeving de liefde van Christus te laten zien – WAT er ook gebeurt – kunnen we het gedachtegoed van IS bestrijden. Dat is ons getuigenis.
We shall fight them on the beaches, zei Churchil. Onze strijd tegen IS begon ook op het strand, met 21 dappere mannen in oranje overalls. Gemaskerde strijders met grote messen stonden achter hen, klaar om de christenen te onthoofden. Maar voor de messen op hun keel werden gezet, riepen de mannen in koor: ‘Yeshua! Yeshua!’
Disclaimer: Zoals alle posts op deze blog vertegenwoordigt deze slechts de opinie van de schrijver, niet per definitie die van een organisatie.