Ken je dat gevoel? Je kijkt naar het nieuws en je leest de Bijbel en het lijkt wel alsof het twee verschillende werelden zijn. Waar is de hoop als de Bijbel niet spreekt over wat er vandaag de dag gaande is?
Een week na thuiskomst, staarde ik uit het raam en vroeg mijn vrouw: ‘Wat zie je?’
‘Pakistan’, antwoordde ik. Fysiek was ik terug in Nederland, maar geestelijk zat ik nog steeds vast in Youhannabad, een christelijke enclave in de Pakistaanse stad Lahore.
Al tijdens mijn reis had ik geschreven over die verschrikkelijke dag die aan 25 mensen het leven kostte. Mijn interview met vier mannen was zo heftig geweest, dat ik me er niet toe kon zetten een Nederlandse vertaling van mijn Engelstalige artikel te maken.
Nu wil ik het toch deels met je delen, omdat het laat zien dat er altijd hoop is.
Hun laatste gebeden
15 maart 2015. De twee moslimmannen, omringd door enkele ‘broeders’, knielden en zegden hun laatste gebeden op. Daarna bonden ze explosieven om hun benen, want de politie fouilleert meestal alleen het bovenlijf.
Ze kregen hun pistolen en terwijl de christenen in Youhannabad zich klaar maakten om naar hun kerkdiensten te gaan, werd het tweetal met de auto naar hun doelwitten gereden: een rooms-katholieke kerk en een protestantse kerk.
Even over elven ging de terreuroperatie van start. Al schietend baanden ze zich een weg naar de kerk. De mannen waren goed getraind. Ieder schot was raak. Zowel moslims als christenen kwamen daarbij om.
‘Mijn 20-jarige broer stond op wacht bij de rooms-katholieke kerk’, zei Aziz later tegen mij. ‘Mijn moeder wilde niet dat hij als vrijwilliger bij de bewaking werkte, maar mijn broer zei altijd dat hij op een dag vele mensen het leven zou redden. Dit was die dag. De bommen gingen af, terwijl hij met de terrorist vocht. Hij heeft honderden mensen gered.’
‘Mijn schoonzoon werkte als slager tegenover de protestantse kerk’, zei Farid. ‘Hij rende naar buiten toen er werd geschoten. De terrorist draaide zich om en schoot hem dood. Mijn lieve Musa, kwam toevallig de hoek omlopen en zag het gebeuren. Hij belde mijn vrouw, terwijl hij naar zijn oom rende.’
Op dat moment kwam een gezin te vroeg de kerk uit. De man sloeg de terrorist en probeerde hem weg te krijgen. Op dat moment drukte iemand op afstand op een knop en de explosie doodde de man en zijn vrouw. Hun 2-jarige dochter overleefde de explosie. Ook de 10-jarige Musa kwam om.
‘Waar was de hoop?’
Na mijn drie uur durend interview, knielden we en ik bad voor hen. We aten zonder veel te zeggen. Daarna ging ik ging naar mijn zwaarbewaakte hotel en schreef het hele verhaal uit. Het was gedetailleerder dan dit, maar ik wil je niet overweldigen met gruwelijke details.
Ik was tegen middernacht klaar, maar kon niet slapen. Het verhaal eindigde zo onbevredigend. Waar was God in dit alles? Ik ging opnieuw door mijn aantekeningen. Toen zag ik het.
Ze tekende een kruis op zijn voorhoofd
Michael, een andere man die ik had gesproken die ochtend, was als één van de eerste ter plaatse geweest om te helpen. Zijn zoontje was gelukkig niet thuis geweest, maar de dagen erna was hij te bang om naar school te gaan. ‘Wat als de terroristen naar mijn school komen, papa?’
Op een ochtend bracht hij zijn 6-jarige zoon toch naar school en deed wat de meeste ouders doen. Hij bleef staan in de deuropening en staarde naar zijn kind. ‘Ik vroeg me af of het niet beter was weg te gaan uit Youhannabad’, zei Michael.
Hij en andere kerkleiders waren gewaarschuwd door de politie. ‘Let op. Als je een kruis of ander symbool op je kerk vindt, is dat misschien het volgende doelwit. Waarschuw ons onmiddellijk.’
Michael vroeg zich af: ‘Wat voor toekomst hebben wij hier?’
Terwijl hij nadacht, zag hij een vrouw knielen bij haar zoontje. Ze kuste hem en streek toen met haar vinger over zijn voorhoofd: een kruis.
Kruis: doelwit en hoop…
En toen zag ik het. Terroristen markeren kerkgebouwen met een kruis en maken ze tot doelwit. Maar dit jongetje en alle andere christenen zijn juist onder de bescherming van het kruis. Dat betekent niet dat ze niet te maken krijgen met lijden, maar wel dat geen haar op hun hoofd verloren zal gaan. Het kruis is boven alles een symbool van hoop.
…maar ze kennen Christus niet
Een andere Pakistaanse kerkleider vertelde me wat pas echt tragisch is: veel mensen in Youhannabad zijn christen, maar kennen Christus niet. Ze hebben hun hoop niet werkelijk op hem gevestigd.
Hier zie ik een duidelijke parallel met Nederland. Zoveel mensen komen niet meer in de kerk. Anderen komen wel in de kerk, maar vertrouwen niet op God. Zelf ben ik daar ook soms schuldig aan.
Ik werd gevraagd om een groep Pakistaanse bijbelschoolstudenten toe te spreken. Wat kon ik deze mensen vertellen? Niets. Ik kon ze alleen op Gods Woord wijzen:
‘Als ik de Bijbel lees, lees ik over gebroken mensen in hopeloze situaties. Abraham was bejaard. Jozef werd verkocht als slaaf. Jozua stond voor dikke muren. De Verlosser werd gedood. Petrus had Hem verraden. Maar juist als de situatie hopeloos is, grijpt God in. Abraham kreeg zijn beloofde zoon. Jozef werd een soort vice-president. Jericho’s muren vielen om. Petrus werd hersteld en Christus versloeg de dood!’
De boodschap van De Geheime Kerk
Daarom heb ik De Geheime Kerk geschreven. De boodschap is niet: ‘Vervolging komt naar Nederland, je kunt je maar beter voorbereiden’. Maar wel: ‘God doet altijd zoveel meer dan je denkt. Zelfs al lijkt Hij soms stil of onzichtbaar. Vertrouw op Hem want Hij is trouw aan ons.’
Mijn roman De Geheime Kerk wijst christenen op God, juist in onzekere tijden als deze.
Hoop na de bom
Volgend jaar hoop ik terug te gaan naar Youhannabad en te horen wat God heeft gedaan. Maar afgelopen week hoorde ik het verhaal van een Pakistaanse vrouw die bij een andere bomaanslag haar beide benen was kwijtgeraakt. Haar man moest ’s nachts haar verband verschonen, maar omdat hij zulke lange dagen werkt, kreeg ze hem niet wakker.
Plotseling kwam een vreemde man binnen. Zonder iets te zeggen, ging hij naast haar zitten, verwijderde het vuile verband en wikkelde schoon verband om haar wonden. Ze keek in zijn ogen en fluisterde: ‘Yeshua’. Hij glimlachte en vertrok.
Nu, bijna drie jaar nadat ze zwaar gewond raakte, krijgt deze christenvrouw een theologische opleiding. Ik zag een foto van haar gezicht. Haar ogen straalden vrede en kracht uit. Ze wil getuigen van de hoop die alleen het kruis kan geven.
Die moeder in Youhannabad kuste haar zoontje en tekende een kruis op zijn voorhoofd. Ook jij en ik zijn gemarkeerd met dat kruis. Dat is onze hoop.
‘We prijzen ons gelukkig onder alle ellende, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, volharding tot betrouwbaarheid, en betrouwbaarheid tot hoop. Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de Heilige Geest, die ons gegeven is.’ (Rom. 5:3-5)
PS. Morgen vertel ik je nog iets meer over het thema en het hoopvolle verhaal van De Geheime Kerk. Komende vrijdag start de voorverkoop. Die loopt tot slechts 14 oktober. Wie het boek in deze periode aanschaft, krijgt een aantal bonussen die anderen niet krijgen. Morgen meer!