15 maart 2015. Een dag die de christelijke gemeenschap in het Pakistaanse stadje Youhanabad nooit meer zal vergeten. Ik zat in mijn eigen kerkdienst, veilig in Nederland, toen ik een SMS-je kreeg dat twee bomaanslagen waren gepleegd in Youhanabad. Zes weken later zat ik in Lahore met een groep mannen. Azir (niet zijn echte naam) was de eerste van de mannen die sprak over de dag dat zijn broer een held werd.
Azir is 19, zijn broer Aslan was een jaar ouder. Uit alles blijkt dat Azir nog altijd tegen Aslan op kijkt. “Die ochtend zei ik hem voor het laatst gedag. Ik was net wakker, schoot nauwelijks aandacht aan hem toen hij op weg ging naar de kerk.”
Azir had besloten zelf niet naar de kerk te gaan. Die ochtend speelde het Pakistaanse cricketteam een cruciale wedstrijd tegen Ierland. Aslan kon niet thuisblijven. Hij had zich vrijwillig aangemeld voor het beveiligingsteam van St. John’s, een rooms-katholieke kerk dicht bij zijn huis. “Mijn moeder en hij hadden daar veel ruzie over gemaakt”, vertelde Azir. “Als jij sterft, is dat tot ons verdriet!”, had ze gezegd. Aslan wimpelde haar argumenten weg. “Ooit zal ik veel mensen het leven redden.”
Maar niemand had verwacht dat die dag nu zou aanbreken. De zelfmoordterrorist had zijn positie ingenomen en was al schietend op de kerk afgekomen. Aslan wist hem vast te grijpen en schreeuwde: “Ik laat je niet naar binnen! Ik laat je niet naar binnen! Ik laat je niet naar binnen!”
Aslans vriend, die eveneens bewaker was, hoorde de worsteling buiten de poort van de kerk. Hij wilde graag naar buiten om Aslan te helpen. Hij wist ook dat wat er ook gebeurde, de terrorist niet de kerk binnen mocht komen. Dan zou het aantal slachtoffers gigantisch hoog zijn. En dus duwde hij de deur dicht. De terrorist, die bijna binnenwas, kreeg een klap van de deur en viel samen met Aslan op de grond. Op dat moment liet iemand op afstand de bom afgaan.
Azir hoorde de explosie en rende naar de kerk toe. Daar vond hij het zwaar gehavende lichaam van zijn broer. Aslan werd in een ambulance getild en Azir reed mee. Er lag ook een gewonde vrouw in de wagen. “Je moet trots zijn op je broer”, zei ze.
“Wat is er gebeurd?”, vroeg Azir door zijn tranen heen.
“Hij heeft de terrorist buiten gehouden. Hij heeft ons leven gered.”
“En nu?”, vroeg ik Aziz aan het eind van het gesprek. “Hoe pak je je leven weer op?”
“Ik heb de plek van mijn broer ingenomen. ’s Zondags sta ik voor de poort van de kerk.”
Bij de aanslagen op twee kerken in Youhanabad kwamen meer dan 25 mensen om het leven en raakten honderd mensen gewond. Alle slachtoffers bevonden zich buiten de kerken.