‘Het was een tijd van depressie waarin het woud zo dicht was en de schaduwen van de bomen zo lang dat ik niet wist hoe ik eruit moest komen – en zelfs of ik eruit zou komen. Dat was de angst. Niet de duisternis van het bos, niet de gevaren in de schaduwen. Maar dat er geen eind kwam aan het woud.’
Het is zeker twee maanden stil geweest van mijn kant. De reden is dat de trauma’s van de mensen die ik de afgelopen twaalf jaar in mijn werk voor Open Doors heb geïnterviewd en mij als een schaduw achtervolgden me eindelijk hebben ingehaald. Ik weet precies op welk moment dat gebeurde. Begin maart ging ik op uitnodiging van het lokale Open Doors-kantoor naar Zuid-Afrika voor een serie spreekbeurten over vervolgde christenen in Noord-Korea. Mijn boeken zijn in het Engels en het Zuid-Afrikaans vertaald en het was geweldig om in dit land mensen tegen te komen die ze hadden gelezen.
Vechten en sterven als Boromir
De meetings waren intens. Meer dan eens werd er gehuild en hartstochtelijk gebeden. Ik voelde me leeg na zo’n spreekbeurt, alsof er een groot gat in mijn ziel zat. Al na het eerste weekend ontdekte ik dat ik begon te dromen. Ik voelde me als Boromir in de tweede Lord of the Rings-film. Hij vecht dapper, maar een vijand schiet van grote afstand een pijl in zijn borstkas. Boromir is even van slag, maar staat weer op en vecht verder. Tot de tweede pijl hem raakt. En de derde en de vierde. Ik gaf twintig spreekbeurten in amper tien dagen. Ze voelden als twintig pijlen door het hart.
Eigenlijk wilde ik stoppen en naar huis. Mensen vroegen na afloop van zo’n spreekbeurt steevast: ‘Hoe ga jij om met al dit lijden?’ en ik draaide mijn riedeltje af: God geeft kracht, je moet door de bril van de bijbel naar de wereld kijken, hou je vast aan Gods beloften. Maar aan het eind van de week geloofde ik het zelf niet meer. Ik beet op mijn tanden en bleef de verhalen herhalen.
De letters waren gewist
Bij thuiskomst kreeg ik een week vrij om goed bij te komen. Daarna probeerde ik weer te werken, maar het ging niet. Na een maand worstelen, kwam ik tot de conclusie dat de motor helemaal was stil gevallen. Ik kon zelfs niet meer schrijven, alsof de letters van mijn toetsenbord waren gewist.
Vanuit mijn werk kreeg ik rust en debriefing aangeboden en plotseling ging ik inzien dat een groot deel van mijn hart een kerkhof was geworden, waar ik talloze grote en kleine trauma’s vluchtig had begraven. Het voelde alsof ik van een brug was geduwd. Ik kon me nog aan touw vasthouden, totdat ook die knapte en ik in een woeste rivier van emoties terechtkwam.
Ik moest van alles loslaten. Mijn werk, spreekbeurten, mijn nieuwe boek ‘De Geheime Kerk’. Er waren zelfs momenten dat het beter was als ik even weg bij mijn gezin was, omdat ik de prikkels niet goed aankon. Maar zelfs in deze periode van herstel werd ik geraakt door nieuwe trauma’s: een nieuwe bomaanslag in Lahore (waar ik vorig jaar was) en de moord op iemand die net als mijn team erg betrokken was bij Noord-Koreaanse christenen.
De angst dat er geen eind komt aan het woud
De grootste angst waarmee ik te maken kreeg, was het gevoel dat ik hier nooit uit zou komen. Dat mijn leven in twee stukken was gehakt en dat het tweede deel veel grijzer zou zijn dan het eerste. De schrijver die ik hierboven citeerde, slaat de spijker op zijn kop: de angst dat er geen eind komt aan het woud.
Deze blog is mijn eerste verhaal sinds ik terug ben uit Zuid-Afrika, een teken dat ik weer op de weg terug ben. Ik heb veel geleerd van God, over God, over trauma en over mezelf en ik wil de lessen graag delen, maar kan dat pas doen als ik weer helemaal terug ben. Tot die tijd: bid voor mij en anderen die om wat reden dan ook zijn getraumatiseerd. Ik hou je ook op de hoogte van mijn boek ‘De Geheime Kerk’. Ik hoop dat deze in het najaar verschijnt, als het God het wil.
Lees hier over de dag waarop ik mijn trauma aan het kruis sloeg.
