Ik ben net teruggekeerd uit India. Ik ontmoette daar ditmaal een heel aantal nieuwe mensen, maar ik had ook gevraagd of ik mensen kon ontmoeten die ik twee jaar geleden voor het eerst sprak. Ik schreef toen al over de jongen weduwe Kusum die net haar zoontje van vijf was verloren en over hoe zij in veel opzichten alles had meegemaakt waar ik bang voor was. Ik zal nooit vergeten hoe intens mijn gesprek met haar was, zoals je kunt zien in dit korte filmfragment.
Het verschil tussen toen en nu was zo groot. Twee jaar geleden was Kusum een bange, troosteloze weduwe. Ja, ze vertrouwde op God, maar ze was zo getraumatiseerd. Nog steeds in shock gewoon. Haar schoonvader kwam vaak langs als hij dronken was, schold haar dan uit, bedreigde haar en beschuldigde haar verantwoordelijk te zijn voor de dood van zijn zoon en kleinzoon.
Dat doet hij nog steeds. Kusums andere zoontje van 11 verblijft daarom op een christelijk internaat. Maar hij is vol geloof. ‘Mama’, zei hij onlangs, ‘Als ik straks terugkom, gaan we samen het evangelie brengen naar ons dorp’.
Ik kon Kusum nu vertellen dat ik veel voor haar heb gebeden en talloze mensen in Nederland en daarbuiten ook. En ze was zo dankbaar. Ze moest weer huilen. ‘Dit zijn geen tranen van verdriet’, zei ze. ‘Dit zijn tranen van vreugde’.
En ze was ook superblij om mij weer te zien. Ik was geen eendagsvlieg, iemand die alleen een verhaal kwam halen, maar iemand die twee jaar lang voor haar had gebeden. En er was zoveel veranderd. Niet dankzij mijn gebed. In ieder geval niet alleen dankzij mijn gebed. Ook dankzij jouw gebed voor haar en andere vervolgde christenen.
De belangrijkste tactiek van de vijand om iemand kapot te maken, is hem of haar isoleren. Dat is hem bij Kusum niet gelukt. Zij voelt zich verbonden met de weinige christenen om haar heen, maar ook met de miljoenen christenen in binnen- en buitenland.
Later die week mocht ik Kusum en andere deelnemers aan een weerbaarheidstraining toespreken. Ik vertelde over Noord-Korea en over het moment dat ik aan de Chinese-Koreaanse grens stond en me afvroeg waarom God zoveel lijden toestond.
Ik ging op zoek naar het antwoord in het boek Job en ontdekte dat God nooit aan Job een samenvatting geeft van zijn gesprek met de duivel. In plaats daarvan blijft het 36 hoofdstukken lang stil en pas dan spreekt God. Hij geeft Job geen antwoord op zijn vragen, maar wijst op Zijn heerlijkheid. En Job zegt: ‘Ik had over u gehoord, maar nu heb ik u ook gezien’.
Met andere woorden: pas door het lijden heen ontdekte Job wie God is.
Deze boodschap landde recht in het hart van Kusum en de andere Indiase christenen. Zo bemoedigen zij mij en ik hen.
PS. Ik doe in 2018 mee aan de Muskathlon voor Open Doors: 120 kilometer fietsen door de woestijn in Jordanië. Kusum is één van de mensen voor wie ik deze tocht ga maken. Wil je mij financieel ondersteunen? Dat kan hier.
Iedereen die een gift van 1 euro of meer geeft, krijgt gratis het ebook ‘Kameraad Hea Woo’ opgestuurd. Dit is het vervolg op mijn boek ‘Kameraad Zhang’ en komt in maart 2018 uit.
