Een Open Doors-collega kreeg vannacht de volgende e-mail binnen van een voorganger uit Syrie:
“Ik zit hier in mijn kamer in duisternis, want we krijgen slechts een uur elektriciteit per dag, soms zelfs minder. Het is middernacht en samen met anderen in ons gebouw wacht ik tot de dood mij bezoekt. Het is alsof de dood verstoppertje met ons speelt. Twee mortiergranaten vielen op het gebouw voor ons, een andere aan onze rechterkant, en weer een andere in de volgende straat. Maar onze flat is nog niet geraakt!
De vraag is of de vragen zijn: is het volgende gebouw dat van ons? Maar wanneer? Blijf ik in mijn bed, zodat ik zal rusten in vrede? Of moet ik naar beneden gaat? Maar hoe lang blijf ik daar dan? Moet ik gaan slapen, of is het beter op te blijven zodat ik het moment voel waarop de dood meerijdt op die raketten?
WOW! Dat was er nog een die ons gebouw van vier verdiepingen doet schudden. De ramen trillen en ik hoor hier en daar angstige schreeuwen opschieten. Maar het is middernacht en er brandt nergens licht. We gaan niet kijken om te zien wat er gebeurt. Wat als er nog een raket valt als ik poolshoogte neem?
Ik denk dat het beter is in mijn kamer te blijven en gewoon te wachten op de dood, die als een bezetene rondvliegt. Ik heb een aantal uur geleden tenminste nog een douche kunnen nemen. Je begrijpt wat ik bedoel, toch?
Daar is weer een bominslag. Het is beter om stil te blijven!”
Bid voor deze man en talloze andere broeders en zusters. Velen zien het leven niet meer zitten. Dat geldt ook voor de moslimbevolking. Sommige gezinnen hebben explosieven in hun huis geplaatst of hebben vergif klaar staan voor als strijders van de Islamitische Staat aanvallen. Ze plegen liever zelfmoord dan dat ze in handen van IS vallen.