Wat hadden Shama (links) en Shahzad verkeerd gedaan? Verklaringen verschillen, maar het lijkt erop dat hun ‘eigenaar’ boos was. Iemand was hem 100.000 roepies schuldig, net geen 800 euro. Hij zou verschillende moskeeen hebben opgejut. Het gerucht werd verspreid dat de 25-jarige Shama en haar man de Koran verbrand zouden hebben. Honderden mensen vormden een menigte en gingen op zoek naar het echtpaar.
Toen ze hen eenmaal hadden gevonden, werden ze heftig in elkaar slagen. Vijf politie-agenten die ter plaatse kwamen, probeerden hen te ontzetten, maar werden eenvoudig overmeesterd. De zwaargewonde Shama en Shahzad werden naar de steenovens gesleept waar ze dag in, dag uit zwoegden als moderne slaven zonder rechten. Shahzad, Shama en hun ongeboren kind werden in de oven gegooid. Vier andere kinderen blijven als wees achter. Waarschijnlijk ademden ze op dat moment nog. Later werden honderden mensen gearresteerd. Tegen zestig van hen wordt inmiddels een aanklacht voorbereid.
Het is een nieuwe schok voor de christelijke gemeenschap in Pakistan. Na de terdoodveroordeling van Asia Bibi, de bomaanslagen op een kerk in de provincie Peshawar en het geweld in de wijk Joseph’s colony. “Pakistan”, zo schrijft een moslimjournalist (!) “is een land dat niets geeft om de rechteloze christenen. Dit is een nieuw voorbeeld van hoe hardvochtig Pakistan is. Ons land dijt uit met luxe villa’s gemaakt van stenen die met bloed besmeurd zijn.”
Een Pakistaanse vriendin zegt dat ze niet kan slapen. “Ik blijf me maar afvragen, waarom zij? Waarom niet ik? Ik had Shama kunnen zijn. Ik moet denken aan wat ik zag bij de steenovens: de kinderen die bewegingsloos voor zich uitstaren, de zwangere moeders die negen maanden lang zwoegen met baby’s in hun buik, de baby’s die in het veld worden geboren, waarna de moeders ogenblikkelijk verder werken, terwijl hun moeders en schoonmoeders de baby meenemen voor verzorging. Waarom niet ik? Omdat God een ander plan met mij heeft. We moeten de bijbel brengen naar deze mensen, we moeten meer mensen trainen om de bijbel te begrijpen en toe te passen. Er moeten meer christenen zijn die anderen kunnen onderwijzen over het Woord. De stenen die onze huizen vormen, bevatten duizenden vingerafdrukken van broeders en zusters. Als ik geen stenen bak, is dat omdat God wil dat ik een levende steen ben die het tot hem uitschreeuwt en verklaart dat Jezus Heer is. Als je dichterbij komt en beter kijkt, zie je dat deze levende stenen vingerafdrukken bevatten van de Ene die onze Rots is.”
Ik heb haar teruggeemaild dat ik met haar meebid en vast. ‘God hoort de roep van de armen en hij hoort jouw roepen ook. Het is uit genade dat Hij nog niet is teruggekeerd. Er zijn nog zoveel mensen die gered moeten worden. Onthoud dat in ons lijden we aanvullen wat nog aan Christus’ offer ontbrak voor zijn Lichaam, dat is de kerk. Het is geen makkelijk taak. Helemaal geen makkelijke taak. Een Iraakse priester zei dit jaar: ‘We zijn misschien hulpeloos, maar we zijn nooit hopeloos.’ Dat is een hoop die onlogisch is voor de wereld, een kracht die ons ervan weerhoudt te vallen en een leven waard om te leven. Onze tranen, lieve vriendin, hebben eeuwige waarde.”
Soms is bidden en huilen het enige wat je kunt doen.