Weer op de terugweg. Afscheid van Hea-Woo in Parijs was emotioneel. Ze wilde me echt niet loslaten. Bijzonder om zo’n klein, Noord-Koreaans omaatje vast te houden (ik mag haar zelfs ‘oma’ noemen). En dan te bedenken dat ze pas 1 keer in haar leven een Nieuwjaar in absolute vrijheid heeft mogen vieren. Slechts enkele winters geleden werkte ze nog dagelijks in een concentratiekamp, sliep ze in een barak onder een dunne deken, kreeg ze soep met wormen te eten, en werd ze geslagen als ze niet gehoorzaamde.
God redde haar leven zodat zij haar verhaal – nee, haar getuigenis – aan de wereld kon geven. Haar verhaal staat in mijn boek ‘Waarom vervolg je Mij?’, maar verdient een eigen boek.
Er waren ook hele grappige momenten afgelopen week. Zo zag ze gisteren in de metro voor het eerst een Afrikaan. Nadat ze haar Koreaanse vertaler uithoorde over Afrikanen, haalde ze (zoals een oma betaamt) een grote zak snoep uit haar tas en begon uit te delen aan de kinderen van de man uit Congo.
Hea-Woo relateert alles in het leven nog aan het kamp. Toen we donderdagavond met een groep mensen nasi aten, kreeg Ron van der Spoel te horen dat hij wel elke rijstkorrel moest opeten. Rijst verspil je niet. En toen de vertaalster zaterdagochtend een kwartiertje te laat was, zei Hea-Woo: “Als ik zo met de tijd om was gegaan in het kamp, was mijn kop er al af geweest…”
Morgen vliegt ze terug naar Zuid-Korea. Deze week zal ze nooit vergeten. Op een van de moeilijkste dagen van haar leven – ze was net enorm geslagen door bewakers en werd teruggebracht naar haar cel – vroeg ze God of ze ooit de wereld mocht vertellen over haar ervaringen. God antwoordde haar heel letterlijk: jij zult niet sterven. En nu was ze in Europa om te vertellen over haar man, haar moeder, zichzelf en vooral de grootheid van God. Hij heeft woord gehouden.
Geef een antwoord