Het zijn de korte berichtjes die soms het meest zeer doen. ‘IS ontvoert 90 christenen’, zei mijn Teletekst-app eergisteren. Nu blijkt het om 72 christelijke gezinnen uit drie dorpen te gaan, waarschijnlijk 200 mensen in totaal. De leiders van de Islamitische Staat roepen Iraakse Koerden op hun strijders vrij te laten. Zo niet, dan worden alle ontvoerde mannen gedood. Nog eens 50 christelijke gezinnen (mogelijk meer) worden bedreigd.
Hoe moet je hier mee omgaan? De mentale klap is zo hard dat je je niet wilt indenken hoe het moet zijn om in handen te vallen van IS. Zeker niet als je (delen van) de video’s hebt gezien die IS op internet plaatst. Onlangs nog werden 21 Egyptische christenen in Libie onthoofd. Ze weigerden hun geloof af te zweren. Deze jonge mannen wisten hopelijk dat hun een beloning wachtte in het hemelse koninkrijk, waar de martelaren een speciale plek bij Gods troon hebben.
We kunnen op drie manieren reageren. We kunnen ons afzijdig houden, we kunnen depressief worden of we kunnen ons leven in hemels perspectief zijn. De vrouwen van de omgekomen Egyptische christenen waren de afgelopen dagen volop te zien op Arabische TV-zenders. Ze spraken liefdevolle woorden, zoals Jezus dat ook deed. Ze spraken vergeving uit, zoals Jezus ons opdraagt. Door het lijden heen vertrouwen zij op God en getuigen daarvan, zoals Jezus ons dat voordeed.
Volgen wij hun voorbeeld?