Onlangs bezocht ik Noordoost-China voor mijn werkgever Open Doors. De vraag die zich in mijn hoofd had vastgebeiteld, kwam terug toen ik naar de majestueuze bergen aan de Noord-Koreaanse kant van de grensrivier keek. De vraag was een echo van psalm 13: ‘Hoe lang nog, Heer?’ Hoe lang nog zult u Noord-Korea vergeten?
Ik wist dat God dit land niet had verlaten. Dankzij mijn werk heb ik met zoveel Noord-Koreaanse vluchtelingen gesproken. Ik weet dat God aan het werk is in Noord-Korea. Maar toch… Zoveel Noord-Koreanen – zoveel broeders en zusters – leven en sterven onder het bewind van de Kim’s.
Ik blijf bidden. Plotseling antwoordt God. In mijn gedachten, maar onmiskenbaar en helder: ‘Waarom is Noord-Korea mij vergeten?’ Ik schrik en heb spijt van mijn roekeloze vraag. Hij heeft gelijk. De Noord-Koreaanse Kerk zegt zelf dat ze hebben gebogen voor de beelden van de Japanners (die Korea bezetten tussen 1905 en 1945) en later voor de beelden van Kim Il-Sung. God heeft aan de Noord-Koreanen geopenbaard dat Hij ze ooit krachtig zal gebruiken. De vervolging is een periode van zuivering. Ik vraag vergeving voor mijn eigen zonden, de zonden van Nederland en bid dat God een keer brengt in Noord-Korea maar ook in ons eigen land.
***
De auto stopt voor een restaurant en we nemen een prive-kamer. Onze chauffeur wacht buiten de mensen op die we gaan ontmoeten en bewaakt daarna de deur zodat niemand zo maar binnen kan komen.
Deze mensen riskeren alles om het evangelie naar Noord-Korea te brengen via de vluchtelingen die ze in China ontmoetten. De vrouw van het tweetal bidt wel erg lang voor ze met ons in gesprek gaat. ‘Ze bidt om te kijken of je betrouwbaar bent’, zegt mijn collega, broeder Simon, die het werk op Noord-Korea coördineert. Daarna ontspant ze wat, maar niet veel. Simon had eerder verteld dat het in deze stad wemelt van de spionnen, ook al zijn we in China. ‘Als de Noord-Koreanen ons in de gaten krijgen, zijn er weinig vluchtwegen. Dan zitten we als ratten in de val.’
Het tweetal vertelt over hun werk. De man is een soort ranger. Hij struint door het nabijgelegen gebergte op zoek naar vluchtelingen. Hij helpt hen met voedsel en bijbelstudie voor wie daarvoor openstaat. ‘Zes maanden geleden mocht ik een man tot de Heer leiden. Vandaag ontmoette ik hem weer. Hij is een geheime kerk gestart in Noord-Korea en heeft nu zestien leden.’ Zestien mensen die bereid zijn hun leven te verliezen. Dat zijn deze man en vrouw ook. Onlangs verloren ze een mede-strijder. Hij verdween en er is niets meer van hem vernomen.
***
We rijden langs de grensrivier en de chauffeur vertelt over zijn ontmoeting met Eun Hee, een kerkleider die in de jaren negentig in een Open Doors’ opvanghuis tot geloof kwam. Niet al te lang geleden werd ze opgepakt en gaf ze haar leven in een Noord-Koreaanse gevangenis. Haar zoon zat op dat moment al in Zuid-Korea. ‘Toen ik haar zag, vroeg ik of ze een boodschap wilde opnemen voor haar zoon. Dat deed ze. Ze zei niet hoeveel hoe ze hem miste, ze drukte hem alleen op het hart om Jezus te blijven volgen. Ze was mager en had verwilderd haar, maar haar ogen schenen als die van een engel.’
***
’s Avonds zit ik een geheim opvanghuis. Voor me zit een medewerkster van ons die voor Noord-Koreaanse vluchtelingen zorgt. Vijf jaar geleden stierf ze bijna aan een ziekte. Ze was niet gelovig, toch kwam een voorganger langs om voor haar te bidden. Ze genas. ‘Ik leef in geleende tijd en wil die zo goed mogelijk inzetten. Daarom dien ik Noord-Koreaanse vluchtelingen met heel mijn hart.’
Haar voeten zijn meer dan bereid het evangelie van de vrede te verspreiden. ‘Ik zorg voor de vluchtelingen en vraag geen geld. Dan stellen ze vragen en vertel ik over God, de bijbel en naastenliefde. Als ze echt christen willen worden, laat ik een medewerker van Open Doors komen om steviger bijbelstudie te geven. Daarna gaan ze terug. Velen beloven te gaan evangeliseren.’
Soms krijgt ze spionnen onder haar dak. ‘De Heilige Geest laat me in hun hart kijken. Ik ben niet bang voor spionnen. Ik dien ze met nog meer passie. Soms vertellen ze later dat ze eigenlijk een slecht rapport over me moesten schrijven, maar ze beloven juist een positief rapport aan hun bazen in Noord-Korea te geven.’
***
Aan het eind van mijn trip heb ik nog meer spijt van mijn vraag aan God. Hij is Noord-Korea niet vergeten. Hij redt Noord-Korea, met een persoon tegelijk. Hij gebruikt daarvoor onwaarschijnlijke helden. Een huisvrouw die bidt voor ze iemand vertrouwt, een ranger die de bergen kent als zijn broekzak, een chauffeur die rijdt als een dolle dwaas en vele anderen. Hij gebruikt zelfs jou en mij.
