Mijn dochter van 8 begint steeds meer te beseffen van de wereld en ziet het niet zo zitten dat ik komende week op reis ga. ‘Maar papa, wat als je gevangen wordt genomen? Dan kom je nooit meer terug. Het is toch oorlog in het land waar jij naar toe gaat?’
‘Ik vertrouw op God, schat. Dat moet jij ook doen.’
Ik weet nog dat ik echt bang was dat me wat overkwam. Niet voor mezelf, maar voor mijn gezin. Tot ik sprak met Andre Hovsepian, wiens vader in Iran werd vermoord. Hij vertelde dat zijn toen 17-jarige broer net na de moord piano …aan het spelen was in de kerk. Er kwam een onbekend, jong meisje naar hem toe die zei: ‘Gilbert, heb jij een vader?’
‘Nee’, antwoordde hij, ‘Ik heb geen vader meer.’
Ze ging weg, kwam weer terug en vroeg hetzelfde. Gilbert, lichtelijk geirriteerd, gaf het zelfde antwoord. Weer ging ze weg om even later opnieuw voor Gilbert te verschijnen. Zelfde vraag. Gilbert werd boos. ‘Ik heb geen vader meer! Laat me met rust.’
Het meisje bleef staan en zei resoluut: ‘Gilbert, je hebt wel een vader!’ Ze ging weg. Gilbert, Andre en de rest van de familie zagen het meisje nooit meer. Een ding wisten ze zeker: er was een Vader die voor hen zorgde.
Zo weet ik ook dat zelfs als mij wat overkomt God er zal zijn voor mijn familie. Hoe dan? Door alle mensen die om ons heen staan. Familie, vrienden, Open Doors, zelfs de mensen die we alleen via Facebook kennen. God is onze Vader en niets of niemand kan ons van Hem scheiden.
